Soleis lyder dei mjuke orda til Erlend Ropstad i han sin song: «Maria.» Orda, og dei tunge tonane, smyg seg rundt nakken og kyssar deg på halsen, før dei treffer øyra dine med ei så stor kraft at du ikkje gløymer dei med det same.

Etter fleire magiske stunder med Ropstad sin musikk, er det vanskeleg å leggja han heilt vekk, i møte med Ropstad sjøl, som ein av hovudkarakterane i filmatiseringa av «Himmelen bak huset.» Kan hende det er ein av filmatiseringa sine baksider? I møte med det visuelle, får sjåaren fleire assosiasjonar, enn ved ei bok? Eller kan det hende det berre er eg som er hugteken?

For kva kan vere vanskeleg når ein skal filmatisere biletboka «Himmelen bak huset»? Jo, til dømes å få fram boka sitt lyriske vesen. Det har filmskaparen, Steffen Strandberg, løyst ved å ha få replikkar, og å late billeta tale for seg sjølve. Som ei god forteljing: filmen syner oss, meir enn han fortel med ord. Filmen, som er eit multimodalt medium, bruker også musikk som skapar stemning og vekkjer kjenslene våre. Stundom er musikken på grensa til å verke litt for tydeleg og manipulerande, men i alt eit godt trekk for å gjenskape den lyriske og langdregne stemninga frå boka.

Symbolikken i filmen er annleis på fleire vis, enn den er i boka. Den raude farga er nedtona, og vi får eit rikare spekter av symbol å tolke i filmen. Det skjer sjølvsagt automatisk for sjølve filmen er filma i eit fargeformat, og ikkje sort-kvitt. Boka viser kun sort, kvit og raudt, som er effektivt, men litt klisjé. I filmen finn ein fleire spekter av symbolske fargar som gult, kvitt og bruk av lys, som kan symbolisere håp og ein ny start. Han er ikkje like dyster som boka, og det er større kontrast mellom det skumle og det vonfulle. I scena der mor grip om guten sin i skogen, og far er ein tilskuar, tar guten farvel med mora. Sjølv om navlestrengen til mor si er kutta, vil båndet mellom dei alltid vere der. Ved hjelp av blikk med sin far, ser vi at båndet mellom far og son er i ferd med å bli knytte sterkare. Kroppsspråk, som har stor kapasitet til å formidle, finn vi ikkje i ei bok i særleg høg grad.

Og, ja, eg gret, på universitetet, i seminartimen, når vi så denne scena.

Til slut vil eg peike på at boka har fleire opne rom, og lar lesaren få leggje si eiga meining i boka, meir enn i filmen. Filmen er tydeleg i kva den formidler, nemlig filmskaparen si tolking av boka. Det kan både vere negativt og positivt. På meg verker det slik at filmen ruggar hardt ved mine kjensle. Eg har sjølv ei mor som har fått ein dødsdom ikkje langt fram i tid. At døden har en så stor plass i mitt hovud no, kan på den eine sida gjere meg for følsom og kjenslefull for temaet, til å sjå klart på det. På ei anna side er døden noko allment som dei fleiste har erfaring med, og filmen kan soleis verke terapeutisk. Det gjer vondt å sjå filmen, og eg kan kjenne sorgen til guten som har mista mor si. For i tap av si mor blir ein alle som eit barn igjen.

Men eg kan også relatere til guten sin far, som trass i si vonløyse og sorg, må halde motet oppe for sin son. Det er tungt, men han blir sjøl haldt oppe i dette prosjektet. Han skrattar til og med når dei knyt tråden rundt tåa. Desse kjensla og assosiasjonane klarer ikkje boka å vekkje like sterkt i meg, som filmen gjer. Filmen kjem nærare, på godt og ondt.

Boka er bra, og filmatiseringa er bra. Men for at ein skal klare å lage ei god filmatisering, kan ein ikkje ha som mål å lage ho så lik boka som mogleg. Det er to medium i slekt med kvarandre, med forskjellege kvalitetar, og som treng ulike kunstneriske omsyn. Derfor, alt var ikkje naudsynleg betre før, berre annleis. Og i det ligg håpet om at alt vil bli bra til sist, trass i tap og sakn. Kan hende det er ei meining bak det heile.